Peter Pilon, huisarts
Peter Pilon is voormalig huisarts in Veenendaal en initiatiefnemer en uitvoerder van het citybijbel project.

Hoe de arts te werk gaat met de behandeling van een patiënt heeft in de afgelopen 40 jaar een fundamentele verandering ondergaan. Nog maar weinig artsen weten vandaag hoe zij een diagnose zouden moeten stellen. In plaats daarvan bepalen protocollen wat wij mankeren en wat ertegen gedaan moet worden. Dit verklaart in belangrijke mate waarom zeer veel artsen voorgeschreven overheidsmaatregelen slaafs volgen, met de desastreuze gevolgen voor patiënten en de samenleving van dien. Ik heb deze transformatie van zeer nabij nauwkeurig kunnen volgen.

Toen ik in de jaren zestig en zeventig werd opgeleid als arts kenmerkte de opleiding zich door het gebruik van je zintuigen en de stethoscoop. Meer hadden we niet. Alles draaide om de juiste diagnose; slechts 10% betrof de behandeling. Alle nadruk lag op de zuiverheid van de diagnostiek die de behandeling bepaalde. Medio jaren negentig begonnen artsen volgens medische protocollen te werken, opgelegd door overheden en beroepsverenigingen en aangemoedigd door de farmaceutische industrie die hier geweldige kansen zag.

Toen het het denken en behandelen in protocollen begon hadden de huisartsen daar een goede reden voor. Zij wensten wetenschappelijke onderbouwing van vele kleine kwalen en systeemziekten die dagelijks voorkwamen in hun praktijk. Dit resulteerde in de eerste uitgaven van de zogenaamde NHG-richtlijnen, ook wel de “standaarden” genoemd. In 1989 verscheen de eerste richtlijn betreffende Diabetes Mellitus. Deze aanwijzingen gaven de huisarts een houvast om in de dikwijls complexe diagnostiek de juiste behandeling te genereren. Een daarmee niet verbonden maatschappelijke ontwikkeling zorgde voor een ontaarding van dit systeem. In het begin van de jaren negentig waaide uit de Verenigde Staten de mogelijkheid over om behandelende artsen aan te klagen wanneer de benadering, diagnostiek en/of behandeling niet naar wens was geweest. Daarop volgde zogenaamde regionale klachtencommissies die “recht moesten doen” aan klager en huisarts. Sommige klachten konden zelfs uitmonden in een behandeling door de tuchtrechter, met zelfs tijdelijke schorsing tot gevolg.

Een logisch gevolg van dit opkomend fenomeen was opkomst van protocollen waarin men zich als behandelend huisarts indekte voor klachten en eventueel juridische stappen van de patiënt. De NHG richtlijnen voldeden prima aan de medisch-inhoudelijke aspecten, echter het huisartsenvak is veel groter dan alleen de diagnose-behandel werkzaamheden. Slechte bereikbaarheid, onheuse bejegening, etc. waren dikwijls ook onderdeel van de gedeponeerde klachten.

De invloed van de farmaceutische industrie

De farmaceutische industrie zag in de jaren negentig een geweldige kans om hierop in te spelen bij de grootste voorschrijvers van het land. Nascholingen met buitensporige omlijstingen werden gratis aangeboden terwijl men tijdens diezelfde nascholingen door hen betaalde specialisten verhalen liet opdissen waarbij hun producten schaamteloos gepresenteerd werden als alles zaligmakende oplossingen voor het medisch probleem. Wat de industrie ook zag was dat de onzekerheid bij huisartsen als gevolg ervan de opkomst van klachtencommissies eenvoudig bestreden kon worden door hen behandelprotocollen voor hun producten voor te schotelen. Daarmee verwierf de farmaceutische industrie zich een rijkelijke toegang om hun producten, vaak geheel onnodig, via de prescriptie van huisartsen te slijten. En het bevorderde het protocollair denken van de huisarts.

Dat was de aanleiding voor wakkere huisartsen binnen de Landelijke Huisartsen Vereniging om de nascholingen te gaan accrediteren en een jaarlijks puntensysteem in te voeren om huisartsen te verplichten zinnige nascholingen te volgen en hen te beschermen tegen allerlei beïnvloeding van de farmaceutische industrie. Ik was de eerste coördinator accreditering van de LHV en moet bekennen dat ik vele nascholingen heb moeten afkeuren vanwege onrechtmatige beïnvloeding door de farmaceutische industrie op het voorschrijfgedrag van de huisarts.

Het gaan werken met richtlijnen en protocollen heeft ervoor gezorgd dat veel huisartsen ook daadwerkelijk zijn gaan vertrouwen op deze manier van werken. Deze kunnen zeer wel ondersteunend zijn bij de objectieve diagnostiek en behandeling van patiënten. Maar wanneer de huisarts al in zijn vroege praktijk laat meegaan in het protocollair denken dan heeft dat tot gevolg dat men meer en meer van hogerhand (beroepsvereniging, zorgverzekeraar, overheid RIVM) aangereikte informatie verwerkt als protocol en vertrouwt op de juistheid ervan. Het heeft geleid tot gebrek aan zelfstandig nadenken over aangereikte diagnostische en behandelmethodes, en het blindelings volgen van de overheid.

Zoals we nu goed kunnen zien want indien huisartsen zich met middelen om tot een diagnose te komen, dan zou een groot deel van de huisartsen grote vraagtekens hebben gezet bij de “corona” diagnose en vooral bij de term ‘besmettelijk’. Het zou een kleine moeite zijn geweest om zelf middels literatuur de validiteit van de PCR-test te toetsen, en er op zijn minst vraagtekens bij te plaatsen. En zoals de huisarts de diagnostische missers van het RIVM volgde, zo volgde diezelfde huisarts de adviezen omtrent de injecties (frauduleus vaccinatie genoemd), zonder ook maar enig onderzoek te doen naar eenvoudig beschikbare klinische gegevens die deze inenting omgeven.

PCR test een fluttest

Diagnostiek is het begin van de behandeling van een patiënt omdat dit de behandeling stuurt. Daarom is vandaag het gebruik van de  PCR-test cruciaal voor onze omgang met de zogenaamde pandemie. De betrouwbaarheid van deze test is essentieel, want hierop is nagenoeg het gehele coronabeleid gebaseerd. Gerenommeerde wetenschappers hebben sinds maart 2020 de betrouwbaarheid van deze test aanhoudend scherp bekritiseerd. Zij stuurden vorig jaar zelfs een “retraction paper” (P.Borger e.a.) naar de Europese medicijnautoriteit EMA omdat ze tenminste 10 essentiële fouten in de test ontdekten. De test mocht volgens de eind 2019 overleden uitvinder Kary Mullis nooit worden gebruikt voor klinische diagnostiek.

De westerse overheden zijn evenwel doorgegaan om de PCR-test te hanteren als het instrument dat feilloos zou vaststellen of iemand het virus verspreid en besmettelijk is. De PCR test is niet specifiek voor het Corona virus, waardoor de diagnose ‘besmettelijkheid’ door Corona virus altijd op losse schroeven staat. Maar het gebruik ervan leidt ertoe dat veel vals positief geteste burgers schade lijden door dit misplaatste etiket en de daaraan verbonden vrijheidsbeperkingen. Volstrekt onbetrouwbare positieve uitslagen verklaren gezonde mensen voor ‘besmettelijk’. En hoe meer we testen (met de PCR-test), hoe meer vals positieve uitslagen we krijgen. Op grond hiervan neemt het kabinet onterecht opnieuw allerlei maatregelen, die weer grote schade aan onze samenleving toebrengen.

Alleen de farmaceutische industrie vaart er wel bij met miljardenwinsten die kunnen worden binnengehaald voor een denkbeeldig vaccin bestaande uit voor het lichaam uiterst schadelijke bestanddelen dat in de komende tijd nog nauwelijks voorstelbare schade aan de maatschappij zal toebrengen.