Een website vol interviews, columns en verwijzingen. En dan ineens heb je het zelf. Eerst vrij mild, nou ja, zware hoofdpijn, keelpijn, koorts. Maar dan duikt Wilma (mijn vrouw) na aanvankelijk herstel, een diep gat in. Hoge koorts, benauwdheid, huisarts, ambulance, covid-afdeling. Zorgen, angst ook, het was heel serieus, dagen wachten, spanning en nu weer thuis. Op bed, nog steeds met zuurstof. Het gaat de goede kant weer op.

Wat leer je nu van zo’n situatie. Van te voren had ik gezegd, het maakt niet uit.  Je wéét dat iedereen het kan krijgen. Maar van binnen dacht je met als je vitamine C, D, zink, quercetine etc. ( en ja, ook ivermectine toen we ziek waren) toch een beetje, dat het wel voorbij zal gaan. Dat gebeurt dus niet en dat raakt best diep. Zelf ondervinden is heel wat anders dan weten dat het bestaat. Datzelfde hadden we twee jaar geleden toen onze dochter borstkanker kreeg. Met alles erop en eraan. Je leven staat op z’n kop.

Ik heb het lijden, de zorg, de angst van mensen onderschat. Ik heb het misschien wel serieus genomen, maar ook weer niet.  Alsof het toch een beetje overdreven was al die heisa. Dat spijt me.

Verandert dat nu héél je mening.  Het verlegt wel het zwaartepunt. Van corona, vaccinaties, maatregelen, nog steeds onbegrijpelijke censuur van veel nieuws. Het blijft raar, onbegrijpelijk, misschien wel manipulatief en persoonlijk zal ik daar mijn mening over blijven bijstellen, maar het is niet de hoofdzaak van deze website en van mijn preken.

Daar gaat het over “de dagen van Noach”. Enerzijds heel gewone dagen. Mensen deden hun ding. Trouwen, wonen, bouwen, plannen maken. Anderzijds een tijd waarin God verdween uit de samenleving. Datzelfde gebeurt ook nu. Wat is ethiek zonder God. Wat is geloof zonder profetie. Wat is verwachting zonder hoop. In de dagen van Noach werd een ark gebouwd. Dat is een beeld van Jezus Christus. Bij Hem aan boord zijn we veilig. Niet altijd voor corona. Dat belooft Hij ook niet. Wel als erfgenamen van een toekomstige wereld, waarin corona, kanker, MS, en wat dan ook niet meer bestaat. Waarin wapens worden omgesmeed tot ploegscharen. Een toekomst die God aanbiedt aan iedereen die het maar wil horen.

Niet dat we corona hebben, hadden of zullen krijgen, maar dat we leven zonder God is het probleem. Dat wist ik al. Ja. Maar dat heb ik toch ook weer geleerd. Van onze situatie nu. Van zelf ziek zijn.  Wat begrijpen wij er nu van. Wat speelt er allemaal. God overziet álles. Wij maar een stukje.

Ik zet me in voor Baybasin, onschuldig vast, voor kinderen die (ritueel) zijn misbruikt. Voor eerlijkheid en rechtvaardigheid en ja, óók voor vrije meningsuiting. Ik ben tégen verplichte vaccinatie, ik ben nog zoveel, maar het belangrijkste is, ik ben een erfgenaam van God, door Jezus Christus. En ik weet dat noch dood noch leven, noch wát voor situatie dan ook, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die we zien in Christus Jezus onze Heer.