Het plan van de Eeuwige

Toen je gisteren naar aanleiding van mijn reactie op je column sprak van één geestelijke handicap die ik zou hebben, had ik niet gelijk door dat je sprak in de euforie van de opluchting dat 020 zo goed was weggekomen in de klassieker eerder die dag.
Ik begreep in de semantiek van onze omgang het gebruik van de uitdrukking ‘geestelijk gehandicapt’ niet. Iemand met een echt erg laag iq, noemen we tegenwoordig ‘verstandelijk gehandicapt’. Deze mensen zijn vaak geestelijk gezien van veel hoger niveau, dan de doorsnee mens waar qua verstandelijk vermogen, niets mee aan de hand is.

Als jong kind (jaar of 8, misschien 9), stond ik eens in het gangpad achter ons huis en de achterburen hadden een opa en oma op bezoek. Die mensen kenden ons nauwelijks, maar hadden wel vaag van onze familie gehoord. Blijkbaar. Ze wisten dat een neefje of nichtje dat wel eens bij ons kwam, was behept met het syndroom van Down.
Omdat ik wat introvert ben en zeker op die leeftijd mezelf wat terugtrok in gezelschap, maakte ik misschien een indruk dat er iets met me aan de hand was. Toen de achterbuuroma zich naar mijn grote zus richtte met de vraag, naar mij wijzend: “oh, is dat nou dat mongooltje?”, was ik verbijsterd en eigenlijk diep beledigd.
Ons inmiddels al lang overleden nichtje was een schat en een verrijking voor onze familie en misschien wel voor de maatschappij, maar ik vond het toen enorme belediging om aangezien te worden voor iemand met een verstandelijke beperking. Op die leeftijd had ik nog het idee dat de wereld wat zou gaan meemaken als ik tot volle wasdom zou zijn gekomen…
Inmiddels zijn de meeste dromen vervaagd en ziet het leven, mede door fysieke beperkingen, er wat minder heroïsch uit dan ik als negenjarige voor ogen had. Maar omdat ik heb geleerd om te bedenken om met Gods ogen naar de hele wereld en ook naar mezelf te kijken, heeft wat anderen over me denken of zeggen geen verbijstering of beledigd zijn, tot gevolg. Van me zeggen dat ik geestelijk gehandicapt ben, kan ik wel hebben, zeker gezien de context die ik nu begrijp.
Ik moest er wel even over nadenken. Ik vroeg me af wat iemand zou kunnen laten denken dat ik dat zou zijn. En dan is vruchtbaar zelfonderzoek helemaal geen verkeerde bezigheid. Ieder mens, levend zonder de Levende God Die hem of haar heeft geschapen en na eenzijdige verbreking van de relatie, hem toch heeft opgezocht en hersteld wat verkeerd ging, is een mens op achterstand. Eigenlijk gehandicapt. Geestelijk.
Dat was ik ook. Maar God zij dank is daar een einde aan gekomen. Door het offer wat Hij heeft gebracht door Zijn Zoon, Jezus Christus aan het kruis te laten sterven en na drie dagen weer op te staan, ben ik daarvan genezen.

En die fysieke handicaps? Ach, dat komt ook wel goed. Voorliefde voor de ene of ander voetbalclub?
Ik denk niet dat die bij mij makkelijk veranderen zal…

Staat onze wederzijdse liefde voor elkaar gelukkig niet in de weg!

LikeLike