Intussen weten we niet meer zo goed waar we het over hadden toen corona nog niet bestond. Het weer, de vakantie en soms ook wel een serieus onderwerp. Nu gaat het eigenlijk altijd over corona, vaccinatie, maatregelen. Dat is begrijpelijk want het beïnvloedt ons leven ook van A tot Z. Je kunt je nergens verstoppen. In je huis op TV, je smartphone, je krant, je gesprekspartners. Op straat zien we nog steeds “Voor wie doe je het”, “Samen tegen Corona, blijf thuis”. En bij mensen van mijn leeftijd (67) is inmiddels de uitnodiging voor “de prik” op de deurmat gevallen. Waar gaat het over? Is het inderdaad zo dat we met elkaar vechten tegen een gevaarlijke pandemie, waarbij een groot deel van de wereldbevolking de kans loopt ernstig ziek te worden of te overlijden? Zijn er inderdaad geen geneesmiddelen en hebben de artsen die HCQ en Ivermectine aanprijzen ongelijk? Moeten we echt allemaal gevaccineerd worden? Is het gevaarlijk om samen te komen? Moeten we voortaan altijd afstand blijven houden? Moeten we de overheid vertrouwen dat ze het beste met ons voor hebben of wordt dat vertrouwen dagelijks geschonden?
Ik was in eerste instantie, vorig jaar maart, wel ongerust. De beelden uit Bergamo en Noord Brabant deden iedereen schrikken en hamsteren om een quarantaine te kunnen overleven.
Wat mij al snel verbaasde dat een “vaccin” als de enige mogelijkheid werd gezien om hieruit te komen. Werd er aanvankelijk door het RIVM en de overheid wat laconiek gedaan, het leek wel alsof een rampscenario ineens was doorgedrongen. Medicijnen zouden niet helpen en iemand als dr. Rob Elens, die in zijn naïviteit dacht dat iedereen blij zou zijn met zijn oplossing werd gecriminaliseerd. Hij moest stoppen met zijn behandeling. En allengs werden de maatregelen strenger. We waren niet eens de strengste van Europa, maar slimme lockdowns tot uiteindelijk een volledige lockdown gingen niet aan ons voorbij. Over andere scenario’s werd niet of nauwelijks gesproken. Zelfs de eerst als onzinnig betitelde mondmaskers werden uiteindelijk verplicht en ook de bij motie in de tweede kamer verboden avondklok werd toch ingevoerd.
Voor mij als christen was één van de belangrijkste dingen dat het afgeraden/verboden werd om samen te komen. Eerst met 100 man, toen 30 en toen alleen maar Zoom-kerkdiensten. We moesten het er voor over hebben, de tweede mijl gaan, werd ons door synodes en besturen voorgehouden.
Tijdelijk kan dat. Als mensen sterven als “ratten” aan de “verderfelijke pest”. Ook in de Bijbel werden mensen in quarantaine gezet, zieke mensen wel te verstaan. Niet een hele maatschappij. Maar nu gaat het te ver, te veel, te lang duren. Samenkomen is gezond. De Schepper roept ons er Zelf toe op. Dat kan je niet vervangen door on-line-samenkomsten. We hebben nog geen idee wat er allemaal gebeurt als we samenkomen. Welke hormonen, stralingen, vibraties worden uitgewisseld. Wat er gebeurt als een (grote) groep mensen bij elkaar komt konden we zien bij de val van Ciaucescu. Bij de val van de Sjah van Perzie. En weet iedereen die van voetbal houdt en beseft dat bij een thuiswedstrijd de twaalfde man het verschil kan maken.
De Schepper heeft ons gemaakt voor samen zijn. Niet alleen man en vrouw. Maar groepen, Uma’s (Arabieren), dorpen, gemeenschappen, buurtverenigingen. Maar ook en vooral plaatsen waar we ons samen richten op Zijn kracht en aanwezigheid. Niet samenkomen voorkomt geen ziekte, maar veroorzaakt juist ziekte. Ons afweersysteem wordt versterkt door aanraking, uitwisseling, huggen, groeten met een “heilige kus”.
We moeten het samen en in liefde kunnen hebben over de Schepper, onze gezondheid, over Zijn wil voor ons leven. De “oude slang”, dat is de duivel, is uit op verdeeldheid. En het is hem aan het lukken. Als we niet snel weer leren elkaar te vertrouwen, elkaar niet als besmettelijken, onaanraakbaren te zien, maar als geliefde broers en zussen zal die verdeeldheid blijvend zijn. Ik pleit niet (langer) voor de tweede mijl, maar voor het goede voorbeeld: Het is niet goed dat de mens alleen is. Alleen samen krijgen we de duivel onder controle.
Deze Dagen 