Long COVID komt steeds meer in het nieuws als zijnde een aandoening waar mensen slachtoffer van zijn ten gevolge van een corona infectie. Dat is onjuist. Er is al veel geschreven over long COVID en tot dusver heeft niemand een sluitende verklaring voor deze aandoening gevonden. Steeds meer mensen dienen zich aan als long COVID patiënt. Wetenschap en overheid zeggen onderzoeken toe, maar komen daar niet mee. Langzaam wordt echter duidelijk dat er een direct verband bestaat tussen de corona injecties en long COVID.

Er is sprake van Long COVID als men langere tijd last blijft houden van symptomen na een COVID-19-infectie. Patiënten met Long COVID hebben langer dan 3 maanden last van klachten. Deze klachten kunnen zeer divers zijn, zoals extreme vermoeidheid, verlies van smaak en/of reuk of mentale en psychische problemen. De aanhoudende klachten hebben vaak een negatieve invloed op het sociaal functioneren, het functioneren op werk en op de kwaliteit van leven. Dit maakt dat Long COVID ook voor maatschappelijke problemen zorgt. Het merendeel is ernstig vermoeid en drie op de vier werken niet of minder. Gemiddeld raadplegen mensen met long covid maar liefst zes zorgverleners, iets wat we ook zien bij psychosomatische aandoeningen.

Er zijn long COVID patiënten die zijn ingeënt met de mRNA injectie, en anderen die zich wentelen in subjectieve klachten zonder oorzaak (er zijn geen objectieve diagnostische criteria) en lijden aan een ingebeelde ziekte. In 1673 schreef Molière het toneelstuk “de ingebeelde zieke” dat gaat over een hypochonder die lijdt aan een door de zieke zelf bedachte ziekte. Al eeuwen her is het bekend dat mensen zichzelf slachtoffer maken van een imaginaire ziekte die zich doorgaans uit in allerlei subjectieve klachten. Dat zijn klachten die niet aantoonbaar zijn en niet zijn te meten. Dikwijls gaat het om moeheidsklachten, hoofdpijnklachten, spierpijnen, concentratieverlies, etc. Vaak is er ook een vermoeden van depressie.

Vooral in de huisartsgeneeskunde zijn deze patiënten bekend en vormen dikwijls een nagel aan de doodskist van de behandelaar. Niets helpt namelijk. De ziekte heeft een functioneel karakter gekregen en houdt daarmee zichzelf in stand. Op het moment echter dat een bewogen dan wel onzekere behandelaar besluit om toch een specialistisch onderzoek of een therapeutisch behandeling in te zetten wordt het proces versterkt en het niet succesvol zijn van onderzoek en behandeling bevestigt de zieke dat hij of zij ongeneeslijk ziek is. Een perpetuum mobile. In het verleden waren dergelijke ziekten bekend als fibromyalgie, chronisch vermoeidheid syndroom en nog vele andere benamingen.

Long COVID laat een sterke verwantschap zien met deze ongrijpbare subjectieve aandoeningen: geen anatomisch substraat, vrijwel onbehandelbaar en zeer langdurig. Hierdoor wordt ook de interpretatie van cijfers over het vóórkomen van long COVID in de verschillende wetenschappelijke publicaties bemoeilijkt. De klachten en afwijkingen waarmee patiënten zich presenteren zijn divers en variëren in ernst. Er zijn geen klachten gedefinieerd die essentieel zijn voor het stellen van de diagnose of daaraan bijdragen. Dat geldt ook voor de minimale ernst van deze klachten. Bovendien zijn er geen universeel geaccepteerde meetinstrumenten en zijn de klachten niet uniek of specifiek voor long COVID. En dus wenden veel patiënten zich tot het alternatieve circuit. Vrijwel alle patiënten hebben een hele verzameling medicijnen en supplementen staan. Zo slikken veel patiënten middelen zoals Ivermectine, antihistaminica, mestcelstabilisatoren en antistollingsmiddelen – die laatste om de microstolsels op te lossen die de kleinste haarvaten van het bloedvatstelsel verstoppen.

Hoewel de verschijnselen sterk lijken op het subjectieve long COVID is er ook aantoonbare oorzaak van long COVID. Deze heeft namelijk zijn oorsprong in een aangetast immuunsysteem. Een ernstige infectie met een RNA-virus kan het immuunsysteem aantasten en deze klachten veroorzaken. Dat gebeurt door de uitstoot van spike-eiwitten waardoor er schade toegebracht wordt met als gevolg een verzwakt immuunsysteem. Deze spike-eiwitten zetten het immuunsysteem aan tot de aanval op lichaamseigen stoffen. Hierdoor ontstaat een soort auto-immuunreactie die allerlei langdurige subjectieve klachten kan veroorzaken.

 Dit zou een oorzaak van long COVID kunnen zijn al lijkt deze in geval van een spontane infectie zeldzaam. Maar de gifspuit, die ‘vaccinatie’ wordt genoemd, veroorzaakt zoals blijkt gegarandeerd de zogenaamde long COVID klachten. Daarmee zijn de ontstane klachten geen toevalligheid maar een onbewuste keuze van de patiënt geweest.

Dus een veel plausibeler oorzaak van long COVID is de coronaprik. De inhoud van deze prik maakt dat het lichaam zelf spike-eiwitten gaat maken met alle gevolgen van dien. En sinds we weten dat de spike-eiwitten niet alleen op de priklocatie blijven, maar zich door het hele lichaam verspreiden, verklaart dit veel klachten die bij long COVID optreden.

Het is inmiddels bekend dat de spike-eiwitten het immuunsysteem aantasten en steeds meer onderzoekers gaan in deze richting denken. Het LAREB onderzoekt nu zelfs long COVID na de coronaprik. In het afgelopen jaar hebben zich enkele honderden mensen met langdurige klachten na “vaccinatie” gemeld bij het LAREB. Deze gaat samen met hen kijken hoe er meer inzicht over Long-COVID na vaccinatie kan komen. Maar de vraag is of zij het goede spoor bewandelen.

In Duitsland aan de Universiteit van Erlangen werden twee diagnostische veranderingen bij long-COVID-patiënten vastgesteld. Enerzijds werd microscopisch vastgesteld, dat de bloedcellen deels stijver lijken te zijn en anderzijds dat de doorbloeding in de haarvaten van het oog verstoord is. Daaruit ontstond de hypothese dat ook elders in het lichaam de doorbloeding gestoord zal zijn. In het bloed van patiënten werden auto-immuun–antilichamen gevonden tegen de beta-1 adrenerge receptor die onder meer een rol speelt bij het functioneren van hartspiercellen. Hetzelfde werd geconstateerd in het Charité Universiteits Ziekenhuis in Berlijn waar men maar liefst 18 antilichamen vond tegen spike-eiwitten met als gevolg een auto-immuun ziekte.

Het ontstaan van de auto-immuunreactie is mogelijkerwijze te verklaren doordat het immuunsysteem niet alleen antilichamen tegen de spikeproteïnen van het virus ontwikkelt, maar ook antilichamen tegen die antilichamen. Deze tweede generatie antilichamen kunnen een soortgelijke werking hebben als de spikeproteïnen, omdat ze als het ware het spiegelbeeld van een spiegelbeeld zijn. Ze zouden dan dus onbedoeld ook aan de essentiële ACE2-receptoren kunnen binden en hun functie in het lichaam verstoren. Dit mechanisme is overigens bekend van andere ziektes bij zoogdieren.

Professor Schönfeld in Israël concludeert dat de klachten allemaal te maken met een ontregeling van autonome systemen in het lichaam, in reactie op een prikkel van buitenaf zoals een infectie of een vaccinatie, in combinatie met genetische aanleg.

Al met al wordt het steeds meer duidelijk dat het overgrote deel van de long COVID patiënten hun klachten kunnen wijten aan de coronaprik. Deze veroorzaakt middels de spike-eiwitten een waarschijnlijk blijvende verstoring van vitale orgaanfuncties en deze mensen blijven zitten met een blijvend beschadigd immuunsysteem.

Verder onderzoek wordt net als bij de oversterfte geblokkeerd door het krankzinnige argument van “privacy”. Gezondheidsklachten binnen de groep ingeënte mensen kunnen worden vergeleken met die in dezelfde periode onder niet-ingeënte mensen, maar is in Nederland onmogelijk: omwille van de privacy mogen wetenschappers dergelijke databestanden niet zomaar koppelen, zelfs niet als deze geanonimiseerd zijn.

Long COVID lijkt een dramatische uiting te zijn van een gifspuit die het menselijk functioneren ernstig belemmerd en zelfs het lichaam op termijn verwoest.

Bronnen:

  • NTvG januari 2022
  • Wustl Edu mei 2022
  • The Lancet aug 2022
  • Lareb dec 2022
  • BMJ febr 2023
  • De Groene Amsterdammer febr 2023

Peter Pilon, arts en oprichter City Bibles