Het grensoverschrijdende gedrag? Welke grens?

Grensoverschrijdend gedrag is plots een heel actuele term geworden! Meestal wordt het geassocieerd met “seksueel” grensoverschrijdend gedrag. Maar de term houdt veel meer in dan de niet gewenste omgang tussen mensen van verschillende sekse.
Bij grensoverschrijdend gedrag bedoelen we doorgaans dat we over grenzen heengaan die een ander niet wenst. Dat is meer dan alleen seksueel grensoverschrijdend gedag. Dit kan ook pesten, treiteren, angst aanjagen, controle uitoefenen, macht uitoefenen, vernederen, krenken, etc. zijn.
De vraag is echter “wat is de grens die men overschrijdt?”
Waar is de grens van seksueel grensoverschrijdend gedrag? Wat is die grens en wie bepaalt deze grens?
Als we niet weten waar de grens ligt, hoe weten we dan wanneer we die overschrijden?
Of bepaalt ieder voor zich deze grens? Of de media? Of anderen die belang hebben bij een zekere grens die naar hun believen werd neergelegd?
Als de media spreken over seksueel grensoverschrijdend gedrag dan kan dat iemand maken en breken zonder dat we weten wat deze grens was. Speculaties over seksuele insinuaties en zelfs foto’s groeien naarmate de persoon in kwestie een BN-er is of een hoge functie bekleedt. Het blijkt nu een wapen waarmee je menig tegenstander eenvoudig uit de weg kan ruimen.
Kortom, zonder een afgebakende grens om welk terrein dan ook moet je elk grensoverschrijdend gedrag als discutabel en arbitrair zien.

In de jaren zestig en zeventig stak een naoorlogse storm van rebellie op tegen gevestigde ordes en sociale correctheid. Op maatschappelijk, seksueel en godsdienstig terrein werden vele heilige huisjes omvergegooid. Er ontstond een twijfel over wat nu juist was en de samenleving zocht naar antwoorden. Allengs resulteerde dit in de jaren tachtig en negentig in het ontstaan van het “postmodernisme”. De vraag “wat is waarheid?” werd omgezet in “er bestaat geen absolute waarheid”. De wereld raakte daardoor op drift en zocht hopeloos naar nieuwe vormen van stabiliteit. Het is een oude (Bijbelse) wijsheid dat onderdrukken van de waarheid uiteindelijk leidt tot het vervangen van de waarheid door de leugen.

Vandaag hebben we individueel grenzen getrokken waarin we al dan niet medestanders vinden. Het overschrijden van deze grenzen is niet alleen discutabel omdat er geen algemene consensus is over het vastleggen van deze grenzen, maar ook geen ruimte is voor het inbrengen van uitlokkende factoren die de zogenaamde grensoverschrijding in gang zet.
Wie heeft de grens gelegd voor uitlokking en wie heeft de grens gelegd voor de vorm van reactie? Het mag duidelijk zijn dat vandaag de reactie als grensoverschrijdend wordt beschouwd en niet de uitlokking.

De volksgezondheid is de laatste jaren hét podium geweest van grensoverschrijdend gedrag.
Ook hier heeft het postmodernisme de aloude waarheden als de eed van Hippocrates een relativerend karakter gegeven. Het negeren van “Informed consent” en de medisch-ethische benadering van de behandeling van kinderen zijn zonder meer grensoverschrijdend.
En na grensoverschrijding komt grensverlegging. Dat hebben we gezien met de herdefiniëring van de definitie van een pandemie en het verschil weg te poetsen tussen een vaccinatie en een experimentele injectie. Wat begon met een grensoverschrijding is hier een onomkeerbare grensverlegging geworden. De gevolgen zijn reeds zichtbaar in de gezondheidsschade op middellange en lange termijn. En waarschijnlijk zien we slechts het topje van de ijsberg.
Het grensoverschrijdend gedrag in de gezondheidszorg begon met een protocollair denken van medici door het volgen van overheidsinstellingen die niet verder kwamen dan extreme computermodellen tot waarheden te verklaren. Daarmee werd tegen beter weten in een grensoverschrijdend model neergezet met grote maatschappelijk-economische gevolgen.
Het grensoverschrijdend gebrek aan gezond verstand heeft geleid tot dramatische gevolgen in de gezondheidszorg en het sociaal-economische bestel. De maatregelen die genomen hadden moeten worden op grond van de vakkundigheid van objectieve medici, zijn overgenomen door politici die hun eigen misvormde ideologieën daarmee trachten na te streven. De politiek heeft daarmee de grenzen van hun kennis overschreden waarbij de vorige minister van volksgezondheid Hugo de Jonge het ultieme wanvoorbeeld was.

Hoe staat het dan in de politiek? Wat is het grensoverschrijdend gedrag in de politiek? En dan gaat het hier niet alleen over de taalverruwing die zich in de Tweede Kamer afspeelt, maar vooral over wat men met vermeend toegespeelde macht doet!
Als postmodernisme ons geleerd heeft dat er geen absolute waarheid, dus geen absolute grens bestaat, dan betekent dat er een vrijbrief bestaat om ieders mening, ideologie of opvatting samen met een stel medestanders tot waarheid te verheffen. Er is immers geen referentiekader meer. Wanneer er zich vervolgens onvoorziene situaties voordoen zoals de recente vermeende Corona epidemie, dan creëren zekere lieden die ons land leiden hun opvattingen, al dan niet ingegeven door zelfgekozen experts, tot hun waarheid en bepalen vervolgens de grenzen van gedrag conform deze waarheid. En iedereen die zich niet aan hun waarheid houdt wordt daarna afgeschilderd als een “wappie” of complotdenker, zelfs als er wetenschappelijk onomstotelijke bewijzen tegen de vooropgezette waarheid geleverd worden.
Dát is wat er zich de afgelopen twee jaar op politiek terrein heeft afgespeeld met desastreuze gevolgen voor nu en in de toekomst. Nu steeds meer duidelijk wordt welke schade hun beleid veroorzaakt heeft en nog gaat veroorzaken, gaat men gewoon verder, zonder zich op enige manier te schamen.
Wat te denken van de “eigen” waarheid over de CO2 uitstoot, over de artificiële stikstof uitstoot, de opwarming van de aarde? Er is immers geen absolute waarheid meer. En dus geen absolute grens.
Hoe kun je dan als grensoverschrijdend aangemerkt worden?
Het kan niet anders zijn dat we gewillig over een bestaande grens schrijden die door derden bewust wordt aangestuurd. Dat is vooropgezette grensverlegging. We kunnen denken aan de Corona politiek, maar nog veel meer aan de verborgen agenda’s van de elite en het WEF. Zij onderdrukken niet de waarheid, zij hebben de waarheid vervangen door de leugen. Met hun leugens gaat men argeloos over in een volgende stap in hun ideologie waarin “depopulatie” en een “socialcreditsysteem” voorop staan. Daarmee worden onzichtbare grenzen overschreden die destijds uitgewist zijn door het postmodernisme.

Als we werkelijk willen opstaan tegen grensoverschrijdend gedrag dan zullen weer terug moeten naar het vaststellen van grenzen waarbinnen we veilig kunnen leven. Waarin de rechtspraak vrij is van eigen waarheden, maar alles toetst aan de democratische en christelijke waarheden. Zoals de Universele Verklaring van de rechten van de Mens en de Neurenberg code. Pas dan zal elke ideologie die zich niet houdt aan de grenzen van onze waarheden ontmaskerd worden en als grensoverschrijdend bestempeld kunnen worden.

Het is zaak te pleiten voor een grens als er gesproken wordt over grensoverschrijdend gedrag. En een grens kunnen we alleen trekken als we de gezamenlijke waarheid als referentie hebben.
Dan zal de wereld tot het besef moeten komen dat het postmodernisme ons uiteindelijk meer ellende dan geluk heeft gebracht.
De grensoverschrijding van de Universele Rechten van de Mens en de Neurenbergcode heeft ons op bijzonder glad ijs gebracht.

Gastcolumn van Peter Pilon, voormalig huisarts te Veenendaal.